بسم الله
امروز فهمیدم:
ذکر، روح هر سعی ای است.
ذکر یعنی هوشیاری دائمی و پیوسته نسبت به مقصد یا محل لقاء...
اگر سعی کنی اما ذکر جاری نداشته باشی، عملت شبیه نوزادی میشود که جسم دارد و حتی شاید متولد هم شود...اما حیات نه!
یا به میزانی که ذکرت قطعی داشته باشد به انواع اندام های آن طفل، نقص وارد میشود...
یعنی مثلا حیات دارد اما قلب اش ضعیف است...دستان و پاهایش نا ندارند...معده اش توان هضم را نیافته و............
خدایا سعی هایمان را مشکور خودت قرار بده!
بسم الله الرحمن الرحیم
وقتی از کسی ناراحت/عصبانی می‌شویم،
یا به حق است، یا ناحق...
ناحق‌اش که هیچ.
اگر به حق باشد، به نفع هر دویمان است اگر زبان خاطی شویم و برای او استغفار کنیم. وقتی زبان او قاصر شده است برای استغفار...
البته وسعت روحی بالایی میخواهد چنین هضم و کظمی.
چون اگر مخالف مان به ما بپیوندد، یکی به ما اضافه می شود و ما تقویت می شویم.
اما اگر مخالف مان به ما نپیوندد، شیطان این طعمه را رها نکرده و خواهد بلعید...و بر علیه خودمان همچنان می‌شوراندش.
همه بر علیه یک دشمن مشترک باشیم!
وَ لا تَسْتَوِی الْحَسَنَةُ وَ لاَ السَّیِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتی هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذی بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ عَداوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِیٌّ حَمیمٌ (فصلت، 34)
و چون معلوم است که خوبى و بدى یکسان نیست لا جرم تو بدىهاى مردم را بهترین عکس العمل دفع کن تا آن کسى که بین تو و او دشمنى هست چنان از دشمنى دست بردارد که گویى دوستى مهربان است.
بسم الله الرحمن الرحیم
آدم بعضی وقتها در زندگی اش دارد قرآن میخواند
اما چون از روی قرآن نمیخواند،
نمی داند که دارد قرآن می خواند.
اتفاقا اصلا هم اوضاع خوش نمی گذرد.
بعدا وقتی قرآن خواند
می بیند عه! من این را قبلا خوانده بودم!
انگار به آشنای دوری یکهو رسیده باشد!
آدم بعضی وقتها در زندگی اش دارد قرآن میخواند
و اتفاقا از روی قرآن هم می خواند،
اما نمی داند چرا این آیه/سوره را مکرر دارد میخواند.
و نمی داند چرا فتحی نمی بیند...
بعدا که بیشتر خواند،
می فهمد.
آدم بعضی وقتها فکر می کند گم شده است...
بعدا وقتی پیدا شد و دنیایش روشن،
می فهمد هدایت شده است.
می فهمد روشنایی قسم خوردنی است.
پانوشت: شاید برگرفته از سوره ضحی.
بسم الله الرحمن الرحیم
تصور کنید در یک بیابان اید و گم شده‌اید. باید مسیری را انتخاب کنید و پیش بروید. غیر از مسئله سر درگمی برای انتخاب مسیر، شرایط جسمی هم رو به افت است و آب تمام شده است. به این حالت ضال میگویند.
با نشانه‌هایی مسیری را انتخاب و طی می‌کنید تا به آبادانی و آب برسید. به این حالت ظن می گویند.
طبیعتا با طی مسیر و بر اثر تلاشتان، عطش تان بیشتر میشود. شما در راه رسیدن به آب و آبادانی هستید اما اوضاع جسمی‌تان هر لحظه سختتر میشود. به این حالت عطش میگویند. و در معنای وسیع تر، هر عطشی به خاطر نیازی است.
در حالی که فاصله شما با مقصد مورد نظرتان هرچه کمتر میشود اما طاقت بر رسیدن بدانجا دارد دائما سختتر میشود. به این حالت استقامت بر حرکت تا رسیدن به مقصد، صبر می گویند.
تنها چیزی که موتور حرکت بیشترتان است، امید رسیدن به مقصد است. به این حالت رجاء می گویند.
تصور نرسیدن، دیر رسیدن، انحراف از مسیر و خلاصه در راه ماندن شما را نگران میکند. به این حالت خوف می گویند.
وقتی به نزدیکهای آبادانی رسیدید و امیدتان نمود عینی اما همچنان دور دست یافت، حال جسمی‌تان با اینکه رفع نیاز نشده اما به یکباره رو پا شده و سرعت میگیرد! به مناره های آبادانی که نوید رسیدن را به شما می‌دهد، میتوان معنای «فلق» را داد. و به آن حالت نشاط برای زودتر رسیدن، شاید بتوان معنای وجد را بار کرد.
از رسیدن شما به آبادانی و رفع عطش و امنیت یافتن، معنای «فرج» را میتوان فهمید.
پانوشت: اگر معنای دقیق تری می شناسید، لطفا این متن را تصحیح بفرمایید.
همچنین سناریوهای تفصیلی تر با تعریف معانی بیشتر را هم میتوانید پیشنهاد بفرمایید.
بسم الله الرحمن الرحیم
امام برای غلام/کنیزش یک کاری می کند حتما...
کسی در بیت آنها، تشنه، گرسنه، عریان و... در یک کلام بی توجه نمی ماند.
مگر خودش به اختیار از بیت خارج شود
یا هیچ گاه اختیار نکند که در بیت شان حاضر شود! و توهم کند دارد آزادانه زندگی میکند!
امام مزد کارگرش را قبل از خشک شدن عرقش می دهد...
امام فراتر از انتظار غلامش به او عطاء میکند...
امام غلامش را تربیت می کند...
امام غلام می خرد، تربیت میکند و بعد آزاد می کند...
آدم ممکن است فرزند امام نباشد، اما غلام که میتواند باشد.
امام برای غلامی که زندگیش را وقف حضور در بیت او و مامور بودن به امر او میکند، دغدغه گذران زندگی را به بهترین نحو برطرف میکند...
انسانها با نقش هایشان خلق شده اند.
نقش مان را نسبت به امام دریابیم...
بسم الله الرحمن الرحیم
انقدری که از بعضی از علماء و عرفاء کرامت و نکته نقل میشود،
از حضرت رسول(ص) که گیرنده تمام غیبهای نازل شده بر عالم ملک بوده اند و حیات و ممات برای ایشان در هر حالت جنبه‌ای از حیات است، نقل کرامت و حدیث نشده و نمیشود!
والاترین کرامت حضرت رسول(ع) دریافت، تبیین، ابلاغ و در دسترس همگانی گذاشتنِ آیات قرآن بود. همان قرآنی که در قیامت از رفتار قومش با آن چنین گلایه خواهد کرد: وَ قَالَ الرَّسُولُ یَارَبِّ إِنَّ قَوْمِى اتخََّذُواْ هَاذَا الْقُرْءَانَ مَهْجُورًا(فرقان، 30)
آدم ممکن است عالم و عارف بشود، اما إحکام های زندگیش شباهتی به زندگی یک رسول «اُمّی» نداشته باشد! شبیه به رسولی که در دوران مدنی، کمتر روزهایی را گذرانده که در جنگ نبوده باشد...رسولی که خود را موظف به برپایی حکومت توحیدی می دانست.
آدم ممکن است خود را جزء امت حضرت رسول(ص) بداند و زندگی متشرعانه ای در پیش بگیرد، اما هیچ گاه مجاهدتی جمعی برای این امت انجام ندهد.
یعنی هیچ گاه خودش را مامور به امر امام زمان اش نداند و ماموریتش را هم نفهمد. دیدار امام برای دریافت ماموریت ارزش دارد. و از این روست که فرموده اند هرکه امام زمانش را نشناسد و بمیرد، به مرگ جاهلیت مرده است، یعنی زندگی کرده و شاید ظاهرا هم خوب زندگی کرده باشد، اما نه در نقشه و ماموریت امامش! برای خودش زندگی کرده و برای خودش هم مرده...
این نوشته در نقد علماء و عرفاء نیست، چه اینکه چنینی نقدی در مقام کسی است که خود به علم یا عرفان احاطه ای داشته باشد.
این نوشته در توصیف حال جامعه‌ای شیعی و منابر و سخنرانی های مرسوم توسط بزرگانش در چنین جامعه ای است که نیازمند مجاهدت جمعی و مقاومت، استحکام و تواصی به حق و صبر در برابر دشمنان انفسی، انسی و شیاطین است اما حالش، حال عرفان پرستی، معنویتهای فردی، خودزنی های دائمی از نرسیدن به مقاصد مبهم یا اکتفا به ادعاگویی درباره قصدهای انقلابی است!
تلگرام ترکیده از تعدد کانالهای نقل کرامت و نکته از علماء و عرفاء! با مخاطبین چند هزار نفری! و بازدیدهای چند کیلویی در اقصی نقاط عالم!
انسان اینطور است که اگر وجودش را با حق سیر نکند و بر آن حق سرعت و رغبت بیشتر نگیرد، بهرحال در به در میگردد تا گرسنگی اش را به نحوی برطرف کند، اما با چیزی که هیچ وقت سیرش نمیکند!
خدا نجات مان دهد...
بسم الله الرحمن الرحیم
متن زیر را در حال و هوای مناسبت عرفه امسال نوشتم و منتشر نشده نگه داشته بودم.
دیروز صبح که پیام حلالیت رفیق دیگری رسید دوباره یاد این متن افتادم.
چقد خوبه آدم شنبه صبح، طلوع آفتاب را در تهران ببیند اما ظهر دیگر نجف باشد...
«سید...یادته یه شنبه ی دوری با هم نجف بودیم؟ گفتیم چه خوبه آدم شنبه نجف باشه... »
یادم آمد. صبح یک روز شنبه ی آبان ماهی بود که رسیدیم نجف...داشتیم آماده می شدیم از هتل برای اولین بار برویم حرم امیرالمومنین برای نماز صبح...که با رفقا می گفتیم صبح های شنبه، بدترین روزهای هفته دانشگاهی است! اما چه خوبه آدم شنبه نجف باشه...
حالا امروز شنبه است...و رفیقی که این پیام را چند روز پیش داد، نجف است...
اما اینجا تهران است...با پاهای بسته...
اللَّهُمَّ فَاجْعَلْ نَفْسِی مُطْمَئِنَّةً بِقَدَرِکَ رَاضِیَةً بِقَضَائِکَ مُولَعَةً بِذِکْرِکَ وَ دُعَائِکَ مُحِبَّةً لِصَفْوَةِ أَوْلِیَائِکَ مَحْبُوبَةً فِی أَرْضِکَ وَ سَمَائِکَ صَابِرَةً عَلَى نُزُولِ بَلائِکَ شَاکِرَةً لِفَوَاضِلِ نَعْمَائِکَ ذَاکِرَةً لِسَوَابِغِ آلائِکَ مُشْتَاقَةً إِلَى فَرْحَةِ لِقَائِکَ مُتَزَوِّدَةً التَّقْوَى لِیَوْمِ جَزَائِکَ مُسْتَنَّةً بِسُنَنِ أَوْلِیَائِکَ مُفَارِقَةً لِأَخْلاقِ أَعْدَائِکَ مَشْغُولَةً عَنِ الدُّنْیَا بِحَمْدِکَ وَ ثَنَائِکَ...
