می خواهم باز گردم تا ...

می خواهم کنار تو بنشینم و برای بچه های استکهلم بادبادک درست کنم...

داستان اسبها

بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی سوره عادیات میخوانیم و میگوییم، همیشه حرف از مجاهدت با شدتی است که هر حدی را از بین ببرد...خلاصه القای سرعت و توان دویدن است.

این اسب های مجاهدان داستان دیگری هم دارند...

داستان اسبهایی که کم بودند یا نبودند، یا مجاهدانشان سر پا نبودند و خلاصه مجاهدت نتوانستند، و نشانه اش چشمهای پر از اشک بود وقتی آمدند اجازه بگیرند ... اما نشد!

لَیْسَ عَلَى الضُّعَفاءِ وَ لا عَلَى الْمَرْضى‏ وَ لا عَلَى الَّذینَ لا یَجِدُونَ ما یُنْفِقُونَ حَرَجٌ إِذا نَصَحُوا لِلَّهِ وَ رَسُولِهِ ما عَلَى الْمُحْسِنینَ مِنْ سَبیلٍ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحیمٌ *وَ لا عَلَى الَّذینَ إِذا ما أَتَوْکَ لِتَحْمِلَهُمْ قُلْتَ لا أَجِدُ ما أَحْمِلُکُمْ عَلَیْهِ تَوَلَّوْا وَ أَعْیُنُهُمْ تَفیضُ مِنَ الدَّمْعِ حَزَناً أَلاَّ یَجِدُوا ما یُنْفِقُونَ (توبه، 91-92)

سوره توبه زوج سوره‌ی عادیات است.

و بعضی وقتها داستان ما آدمها این شکلی است!

صدق الله العلی العظیم

گفت: از وقتی قرآن خوانده‌ام، مسرور یا محزون شده‌ام اما مغرور یا ناامید هرگز...

سرور یا حزن، حالتی برگرفته از مواجهه و تصدیق حق میتواند باشد...

اما غرور یا ناامیدی، کلاّ!

در قطار برگشت پرسیدند دستاوردتان از این زیارت چیست؟!

بسم الله الرحمن الرحیم

بعضی آدمها متولد و مقیم زمستان اند...

باید عادت کنند به شبهای بلند...

بلند...

بلند...

شبهای زمستان برای «نماز» خواندن اند...نمازهای بلند...بلند...بلند... صلاتی انیسی...

 

تا بهار شود بالاخره و تابستان و روزهای روشن و گرمش فرا برسد...درختها شکوفه دهند و شکوفه ها، میوه...

نمیدانم، شاید تابستان اش هم آن ور مرز باشد!