کوثر

بسم الله

می گفت که اتفاقی افتاده بوده و چند ساعتی بوده که حال آدمی را داشته که بی اینکه کاری به چیزی و کسی داشته باشد، انگار یکهو هلش داده باشند! خب آدم این موقعها سریع می افتد دنبال راه برون رفت! می خواهد برود ادامه کارهایش را انجام دهد و خلاصه توجهش برگردد به مسیری که داشته...فکر کرده بوده هم می تواند به آدمها رجوع کند، هم به خدا! و دیده اگر دو رکعت نماز بخواند و حالش خوب نشود، یعنی هیچ چیز/کس دیگری هم نمی توانسته خوبش کند...یعنی از دست خدا هم کاری بر نمی آمده! مگر ممکن است؟!

می گفت یک مدتی برای اینکه از خیلی چیزها، فکرها، خطورات جدا شود، دفتر یادداشتش را کشیده بوده جلو و حدودا انگار چهل روزی شده بوده که حرفهایش را دعا می کرده، به مخاطب "معصوم"ی می نگاشته، توی یکی از آن یادداشتها، بعد توصیف حالش و نیاز و دعایش نوشته بوده که "من این را ثبت می کنم و مدتی بعد بر میگردم ببینم شمایی –علیه السلام- که برایتان نوشتم چه تغییری در من ایجاد می کنید"...مدتی بعد که دوباره برگشته بوده به نوشته، رها و شفایافته بوده......

می گفت فکر کرده بوده، وقتی همه چیز عالم دارد ثبت می شود، بگذار تضرع های من هم ثبت شود! وقتی قرار است همه اینها طوق شود و در قیامت بیندازند به گردنم، بگذار لابه لای آن همه ورق ِ پر از اتفاقات، تصمیمات، اختیارات و حتی گناهان من، برگه هایی هم باشد که موحدند! دعا بوده اند........می گفت بعید است بنده "دعای بی تعین" بکند و شقی بمیرد! بنده، کلا چیزی جز دعا نیست....ما گمان مان به خدایمان جز این نیست!

می گفت ما فکر می کنیم همه چیز خیلی طولانی است! خدا می گوید قیامت نزدیک است، حتی قیامت همین الان است اما پوشیده! و ما فکر می کنیم کو تا آن موقع! حالا کی دیده، کی شنیده! مولفه "زمان" را که از هر اتفاقی برداری، قضیه حل می شود! وقتی فکر کنی کلا تمام عمر من، لحظه ای بیش نیست در برابر ابدیت........حالا نانولحظه ی پیشش فلانطور گذشت، در حالی که من در آن گناهکار و مقصر نبودم، گذشت که گذشت! آدم باید قدر اطمینان هایش به اعمال درستش را بداند و شکر کند! و اگر هم مقصر بوده، جبران کند تا بقیه "آن لحظه" دیگر آنطور نگذرد........

همین.