آن مرد که بر عالم سر بود، گفت: فیا سیوف خذینی...
بسم الله
هر وقت، هر جا ابتلائی به انسان می رسد،
یعنی او قبلا آن را طلب کرده بوده است...
نه اینکه خدا برای او بر حکمتی "مبهم" و به "جبری" که رویمان نمی شود بگوییم و اسمش را اشتباها "قضا و قدر" می گذاریم، بر او ابتلائی را بار کرده باشد! سبحان الله عما یصفون...
یا آن انسان مبتلا شده، گناهی کرده است اما بخشی از وجودش توبه کار منتظر رحمت خدا مانده بوده و حالا رحمت در قالب سختی به او رسیده تا از آنچه کرده، مطهر شود. مگر انسان نمی داند حسنات، سیئات را طلا می کند؟!
گناه، ترمز حرکت انسان را می کشد! نفس را دچار سقوط و در خود ماندگی می کند. برای کسی که اینرسی را بر رفتن، و کج رفتن را بر راست رفتن پسندیده، هر اشاره ای جهت هدایت البته که سخت و سنگین است!
و یا نه، بلکه آن انسان کسب علم کرده بوده و حالا خدا با رحمتش، میدان عمل برای بروز علمش مهیا ساخته است...تا احسن عمل او بروز یابد و با احسن عملش، مقام بندگیش سنگین شود.
البته که انسان در سختی آفریده شده است...
اما سختی چه ربطی به شکایت دارد؟!
و البته تر که هر انسانی در سختی، نیازمند تواصی به حق و صبر توسط مومنین است...پس آنچه در این حال اضطرار مجاز است، طلب تواصی و ذکر است...نه شکایت. و "لحن" ها و "واژگان" چه خوب تفاوتها را نشان میدهند!
و این است سرّ اینکه برای تمامی بندگان خدا در هر رتبه ای، ابتلاء حتمی است.
پ.ن. سوره مبارکه بلد، سوره مبارکه ملک، سوره مبارکه عصر.
