کوثر

بسم الله النور

اگر «جمع» آفریده نمی شد، آدمها جزیره هایی جدا از هم بودند که هیچگاه به مقام درک توحید نمی رسیدند؛ چرا که فهم احدیت خداوند در بستر تألیف اتفاق می افتد و او که خود را جدا از دیگران و دیگری را جدا از خود ببیند؛ به عدم یکپارچگی هستی شهادت داده و مگر حق، جز یک است؟

خدا «جمع» را آفرید تا خودش را بشناساند و این یعنی توحید، اصل اول مسلمانی، از بستر جمع هایمان سر برمی آوَرَد؛ خودت را کنار بکشی، باخته ای؛ از قافله مسلمانی عقب مانده ای!

«جمع»، بستر اول و آخر «بودن» است. از آن روز که چشم میگشایی و در «جمع» خانواده ای، تا آن روز که به حکم بودن در کدام «جمع» به حسابت رسیدگی می کنند؛ همه و همه تو را در یک «جمع» می بینند، فریاد می زنند و می خواهند.

اینها که گفته شد، همه یعنی سرنوشت من و تو به «جمع»مان ، به «ما» گره خورده است. اگر تو نباشی، من هم نیستم و اگر من نباشم، تو در عدمی.

اینها که گفته شد یعنی اگر دادنی هست، به «جمع» میدهند و اگر گرفتنی، از «جمع».

... یعنی اگر رشدی قرار است باشد، به «جمع» افاضه می شود و اگر ضلالتی قرار است رفع شود، از «جمع» میگیرند.

... یعنی اگر من و تو «ما» نشویم؛ بی بهره ایم حتی اگر تک تک مان برای خود مالک ی باشیم.

... یعنی اگر من و تو «ما» نشویم؛ امام، تنها و خانه نشین است؛ حتی اگر مالک و سلمان و مقداد، سرتراشیده و شمشیر برهنه، پا به رکاب شوند.

... یعنی اگر من و تو «ما» نشویم؛ انتظار، ابتر میشود و منتظر، شهید!

... یعنی اگر «ما» نشویم؛ اصلا کسی نیست؛ چرا که «امام» ، «امّت» می خواهد!

... اگر «ما» نشویم؛ نیستیم، عدم ایم، بی بهره و ابتریم!

...

برای «بودن» باید حول «قرآن» جمع شد و بر محور او چرخید و با او همراه شد تا من و تو، این جزیره های به ظاهر جدا از هم، به هم پیوند بخوریم و «جمع» شویم؛ «ما» شویم تا «امّت» شویم؛ «امّت»ی مالک، «امّت»ی سلمان، «امّت»ی مقداد؛ «امّت» که شدیم؛ ندبه ندارد؛ «امام» در میان ماست!  

پ.ن:

1. امشب، شب امام است ؛ کو امّت ...؟!!

2. فلسفه تدبر همین است ؛ زبان مشترک امت سازی ...