رَبَّنا إِنَّنا سَمِعْنا مُنادِیاً یُنادی لِلْإیمانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّکُمْ فَآمَنَّا رَبَّنا فَاغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَ کَفِّرْ عَنَّا سَیِّئاتِنا وَ تَوَفَّنا مَعَ الْأَبْرار
بسم الله الرحمن الرحیم
سوء، نوعی زشتی است که به دلیل عدم تطابق آنچه چیزی/کسی هست با آنچه باید باشد، در نظر هر بیننده ای میتواند دیده شود.
سوء هم زشتی باطنی دارد و هم زشتی ظاهری.
وَ الَّذِینَ کَسَبُواْ السَّیَِّاتِ جَزَاءُ سَیِّئَةِ بِمِثْلِهَا وَ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ مَّا لهَُم مِّنَ اللَّهِ مِنْ عَاصِمٍ کَأَنَّمَا أُغْشِیَتْ وُجُوهُهُمْ قِطَعًا مِّنَ الَّیْلِ مُظْلِمًا أُوْلَئکَ أَصحَْابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُون (یونس، 27)
میزان سوء، به میزان فاصله وضعیت موجود با وضعیت مطلوب بر می گردد.
مصداق عینی سوء، یک فرد به بلوغ رسیده اما در طفولیت مانده است! طفلی که ظاهری بالغ و توانی در این حد دارد. طفلی که با توانهای یک فرد بالغ، شروع به تخریب می کند. تخریب او ناشی از صفات طبیعتی اوست که با قوه عقل، به تعادل و جهت درست نرسیده است. شاخص ترین صفت را میتوان صفت "هلوع" در سوره مبارکه معارج دانست.
این تصویر به تنهایی، زشت و عجیب است. طبیعتا صدورات چنین موجودی نیز نمیتواند حَسَن باشد.
هر انسان مکلفی اگر به میزان بلوغ و تعقلش، عمل صالح بروز ندهد، لاجرم سوئی از او صادر می شود.
عمل صالح ممکن است هنوز به درجه جلوه حسن نرسیده باشد، اما همین که از جرگه سیئات خارج شده است، در حد "طیب یا خیر" بوده و می توان به حُسن یافتن آن امیدوار بود.
عنوان: سوره مبارکه آل عمران، آیه 193.