کوثر

بسم الله

آدم باید زندگی اش شلوغ باشد و پر سرعت!
نه از این دست شلوغی هایی که عموم مردم درگیرش اند، نه شلوغی لهو، لعب، لغو، غفلت، تنوع، تلون، تکاثر و...

معیارش این است که شلوغی توحیدی، پر است از کارهایی که بر روی هم مطبق می شوند، به هم مربوطند، نمی شود یکی را داشته باشی و دیگری را نداشته باشی، اصلا به خاطر همین است که انقدر شلوغ است چون هر کاری در یک مجموعه کار معنا می دهد و ابتر نمی ماند.
شبیه یک درخت مشحون و پر شاخه است...که بس بزرگ شده، قد کشیده، تنومند گشته، شلوغ پلوغ است! و پر ثمر...در روزی که میوه هایش را بچینند.

آدم باید توی زندگی اش وقت خاراندن سر خودش را هم نداشته باشد!
یعنی انقدر "وقف" باشد که تمام آنچه مربوط به خودش و دیگران در محضر خداست را متوجه باشد و سرشلوغ انجام شان...
و تمام آنچه تنها مربوط به خودش و نفس اوست را غافل...حتی وقت پرداختن به چیزهایی که "نیست" برایش وجود نداشته باشد!


خلاصه اینکه
زندگی ای که اینطور نیست، می افتد روی دور کُند! دور خستگی...دور غرغر، نارضایتی از خدا، بی ثمری، بی استفادگی از تمامی فعلیت های وجود...
و در یک جمله، آکبند ماندن!

شبیه همه زندگی های دیگران...و مرگی شبیه به همه مرگ ها...مرگ هایی که حقیقتا مردن اند.
ندیده ای؟!