نمیدانم چرا اینطوری است...
بسم الله الرحمن الرحیم
نمیدانم چرا اینطوری است...
آدمها، همه، از کی میروند دنبال اینکه اربعین شان را جور کنند...
آدمها برای زیارتهایشان برنامه ریزی میکنند...
قصد میکنند...
دلتنگ میشوند! هوس میکنند! به دلشان می افتد بروند! نیاز دارند، نذر میکنند، گریه میکنند و...
حالا هرکسی به بیانی و بروزی...
من همیشه سر این بزنگاهها، این موقعیتهای زمانی خاص زیارت، دو تکه میشوم...
یک تکه که فکر میکند اگر آنجا نباشد، خسران کرده است، گویی از خیل آدمها عقب مانده است، نکند تنبلی کرده باشم، نکند... میگردد دنبال یک دلیل قانع کننده برای خودش! که اگر نرفتم چرا نرفتم! یا اگر نشد، چرا نشد...
اما یک تکه دیگرم...
میرود یک گوشه قایم میشود! تبدیل به دو چشم میشود که چیز دیگری ندارد! دلش میخواهد نباشد که حالا تصمیم بگیرد برود یا نرود! از این مواجهه در زیارت میترسد... اصلا نمیگوید آقا مرا ببر! آقا چرا نبردی؟! آقا...هیچی نمیگوید! شکایتی هم ندارد! فقط میرود یک گوشه مخفی میشود که در چشم اصلا نیاید تا نکند قرعه زیارت به نامش بیفتد! و یواشکی هم‌همه و تکاپوی دیگران را نگاه میکند... حتی التماس دعا هم نمیگوید! همیشه فکر میکند خب دیگران مرا دعا میکنند! چرا نکنند؟!
راستش تکه دوم غلبه‌اش خیلی بیشتر از تکه اول است...و حتی تکه اول را قانع میکند!
باید به زور صدایش بزنند، باید بروند از پشت نیمکتها و دیوارها پیدایش کنند، بگویند اسم شما درآمده! بگویند فکر نکن ندیدیمت! ناز نکن! بروند دستش را بگیرند به زور، به ناز، به هرچی ببرندش!
بعد وقتی نمیرود، فکر میکند خب مرا پیدا نکردند از پشت نیمکتها و دیوارها! شاید سال دیگر پیدایم کنند...
بعد تکه اول میگوید خب میرفتی یه کم جلو، شاید تو را می دیدند! تو توی جمع نبودی!
تکه دوم جواب میدهد: امام همه را همه جا می بیند!
نمیدانم چرا اینطوری است...
نمیدانم چرا همیشه همه چیز برایم انقدر پیچیده میشود...
