چرا دعا؟ چرا دعای از بیان اهل بیت علیهم‌السلام؟
بسم الله الرحمن الرحیم
🍀محمدسجاد بعد از یک دعوای حسابی و خونین با یاسمین زهرا، کلاس که تمام شده بود، پرید بغل آقای اخوت...
آقای اخوت: داشتی دعوا می کردی که...
محمدسجاد: برای اینکه «تو» حرف نزدی...
آقای اخوت: من که داشتم اینجا همه‌اش حرف می زدم!
محمدسجاد -با صدای بلندتر از قبل-: برای اینکه «تو» با «من» حرف نزدی...
لبخند معنادار استاد...
🍀این نمونه، حقیقت نیاز همه انسانهاست که در کودکی بی‌پیرایه نمود می‌کند.
اینکه کسی باید با من حرف بزند تا طغیان نکنم!
اینکه کسی را باید شاهد و مراقب خود بدانم، تا گفتار و رفتار و زندگیم را با او و نگاههایش معیار کنم.
کلام و هم‌کلامی با یک وجود دیگر نیاز انسان است.
انسان، انس می‌ورزد و انس خود را با هم‌کلامی بروز می‌دهد. یا به واسطه کلام است که اساسا انس می‌یابد.
دعا، انس مومن با خداست...
دعا وقتی از زبان دیگری گفته شده، انس مومن با خدا «به واسطه» آن زبان دیگر است...
و از این جهت، ما نیازمند به هر دوی این انس هستیم...
انسانی که انس نورزد، اهل نمیشود، اهلی نمیشود...
انسانی که دعا ندارد یا نیاز به دعا را نداند، از اهلیت می‌افتد...
خدایا ما را در بیت ِ اهل بیت(ع) قرار ده تا اهلیت انسان بودن پیدا کنیم که تو اهل تقوا و اهل مغفرتی...
رَبِّ اغْفِرْ لی وَ لِوالِدَیَّ وَ لِمَنْ دَخَلَ بَیْتِیَ مُؤْمِناً وَ لِلْمُؤْمِنینَ وَ الْمُؤْمِناتِ وَ لا تَزِدِ الظَّالِمینَ إِلاَّ تَبارا
(دعای حضرت نوح علیه‌السلام، سوره مبارکه نوح، آیه 28)
