کوثر

بسم الله الرحمن الرحیم

توی هفته‌های اخیر چندباری پیش آمده همینطوری که دارم توی خیابان راه میروم، یا روی صندلی مترو نشسته‌ام، صفحه چشمانم بلوری و شطرنجی شده...

اولین بار که اینطوری شد، فکر کردم خوب نیست! دیگران می‌بینند... بعد فهمیدم کلا کسی، کسی را نمی‌بیند...

به خودم گفتم:

توی دنیایی که شب است و خیلی‌ها غم‌های واقعی دارند، بد نیست اگر تو هم بعضی وقت‌ها اینطوری می‌شوی... گیرم معلوم نباشد چرا!

وقتی آن ور خط پرسیدند جوانی‌ات را چگونه گذراندی؟ این هم بین همه جواب‌ها، جزو جواب‌هایت خواهد بود... جواب بدی نیست...