کوثر

چنانچه بهتر می دانید:

متن نطقی، متنی است که نویسنده بر ابراز آنچه در وجودش می گذرد، اصرار دارد. ممکن است مخاطب بفهمد یا نفهمد. ممکن است حد وسطهای باوری اش را بیان کند یا نکند.

متن قولی، متنی است که نویسنده بر انتقال باورها به دیگران و تصدیق حق اصرار دارد. حتما مقدمه چینی و حد وسطها و نتیجه گیری رعایت می شود.

متن کلامی متنی است که نویسنده بیش از در نظر گرفتن حال خودش یا انتقال باورها، از نقطه ای شروع کرده و به پایان می رساند که بتواند مخاطب را با خود همراه کند. او نطق مخاطبش –مثلا دوره رشدی اش، نیاز و سوالهایش- را تبدیل به نطق خودش می کند و با زبان او، باورهای حق خودش را منتقل می کند! در واقع کلام، تضارب نطق مخاطب با قول گوینده است! (اگر این جمله اخیر تایید شود، به اندازه یک کشف برای بنده ارزش دارد!)

هر متن معمولی مخلوطی از سه تاست. فقط یکی روتر می آید و دوتای دیگری پس زمینه می شوند. یا یکی نقطه شروع و غالبیت را پیدا می کند، و بقیه مسیر یا مقصد را تشکیل می دهند.

برای بنده این سه، تمثیل ضمایر دارند. متن نطقی ضمیرش "من" است. متن قولی، ضمیرش "او" یا "آن" است. و ضمیر متن کلامی "تو" است.