یا مفرج الغماء
پنجشنبه, ۵ آذر ۱۳۹۴، ۰۴:۲۲ ب.ظ
بسم الله
طبیب اگر طبیب باشد، وقتی دردت را به او بگویی، همیشه از قفسه یک دارو در نمی آورد بدهد دستت و بعد قول دهد به زودی خوب می شود! طبیب از شرح حال درد، هول نمیکند!
طبیب اگر ذو حکمه باشد، درد را و محلش را به خوبی می فهمد اما بعضی وقتها می گوید این درد برای تو خوب است...اصلا طبیعی است، یا حتی بشارت! انگار کن تولد است یا دندان در می آوری!
آدم بعضی مشق هایش را باید با دستی که درد می کند بنویسد.
به آن مشق و خوش خطی اش قرار نیست نمره دهند
به صاحب آن دست، اراده حدیدی اش و قصدهای توحیدی که درد از کارشان نینداخته، قرار است قرب و رضایت هبه کنند...
طبیب وقتی به بندگان دردمند خدا نگاه می کند، به تقدیرات خدا برای آنها نظر می کند...و به رشدی که تقدیرات برایشان دارند. طبیب خود را ذیل اراده ی خدا برای بندگانش باید بداند، و نه دایه ای نگران تر از مادر!
خدا کند روزی بیاید انسان، عبد باشد.........
طبیب اگر طبیب باشد، وقتی دردت را به او بگویی، همیشه از قفسه یک دارو در نمی آورد بدهد دستت و بعد قول دهد به زودی خوب می شود! طبیب از شرح حال درد، هول نمیکند!
طبیب اگر ذو حکمه باشد، درد را و محلش را به خوبی می فهمد اما بعضی وقتها می گوید این درد برای تو خوب است...اصلا طبیعی است، یا حتی بشارت! انگار کن تولد است یا دندان در می آوری!
آدم بعضی مشق هایش را باید با دستی که درد می کند بنویسد.
به آن مشق و خوش خطی اش قرار نیست نمره دهند
به صاحب آن دست، اراده حدیدی اش و قصدهای توحیدی که درد از کارشان نینداخته، قرار است قرب و رضایت هبه کنند...
طبیب وقتی به بندگان دردمند خدا نگاه می کند، به تقدیرات خدا برای آنها نظر می کند...و به رشدی که تقدیرات برایشان دارند. طبیب خود را ذیل اراده ی خدا برای بندگانش باید بداند، و نه دایه ای نگران تر از مادر!
خدا کند روزی بیاید انسان، عبد باشد.........
۹۴/۰۹/۰۵
مثل همیشه بلند بود