... وَ أَمَّا حَقُّ إِمَامِکَ فِی صَلَاتِکَ فَأَنْ تَعْلَمَ:
أَنَّهُ قَدْ تَقَلَّدَ السِّفَارَةَ فِیمَا بَیْنَکَ وَ بَیْنَ رَبِّکَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ تَکَلَّمَ عَنْکَ وَ لَمْ تَتَکَلَّمْ عَنْهُ وَ دَعَا لَکَ وَ لَمْ تَدْعُ لَهُ وَ کَفَاکَ هَوْلَ الْمُقَامِ بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَإِنْ کَانَ بِهِ نَقْصٌ کَانَ بِهِ دُونَکَ وَ إِنْ کَانَ تَمَاماً کُنْتَ شَرِیکَهُ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ عَلَیْکَ فَضْلٌ فَوَقَى نَفْسَکَ بِنَفْسِهِ وَ صَلَاتَکَ بِصَلَاتِهِ فَتَشْکُرُ لَهُ عَلَى قَدْرِ ذَلِک.
... و حق امام جماعت در نمازت این است که بدانى:
او نمایندگى میان
تو و پروردگارت را بر عهده گرفته و از جانب تو در پیشگاه خدا سخن مى گوید، بى آن
که تو از جانب وى سخن گویى.
او از جانب تو دعا مى کند بى آنکه تو از جانب وى دعا
کنى و تو را از بیم و هراس ایستادن در برابر خداوند کفایت مى کند.
پس اگر در نمازت
کاستى باشد، به عهده اوست و اگر تمام باشد، تو با او شریکى و او را نسبت به تو برترى
نیست.
او جان تو را با جان خویش و نماز تو را با نماز خویش حفظ کرده؛
پس به همان اندازه از او سپاسگزار باش.
منبع: الخصال ؛ ج2 ؛ ص569
