بسم الله
الرحمن الرحیم
انقدری
که از بعضی از علماء و عرفاء کرامت و نکته نقل میشود،
از حضرت
رسول(ص) که گیرنده تمام غیبهای نازل شده بر عالم ملک بوده اند و حیات و ممات برای
ایشان در هر حالت جنبهای از حیات است، نقل کرامت و حدیث نشده و نمیشود!
والاترین کرامت حضرت رسول(ع) دریافت، تبیین، ابلاغ و در دسترس همگانی گذاشتنِ آیات قرآن بود. همان قرآنی که در قیامت از رفتار قومش با آن چنین گلایه خواهد کرد: وَ قَالَ الرَّسُولُ یَارَبِّ إِنَّ قَوْمِى اتخََّذُواْ هَاذَا الْقُرْءَانَ مَهْجُورًا(فرقان، 30)
آدم ممکن
است عالم و عارف بشود، اما إحکام های زندگیش شباهتی به زندگی یک رسول «اُمّی» نداشته
باشد! شبیه به رسولی که در دوران مدنی، کمتر روزهایی را گذرانده که در جنگ نبوده باشد...رسولی که خود را موظف به برپایی حکومت توحیدی می دانست.
آدم ممکن
است خود را جزء امت حضرت رسول(ص) بداند و زندگی متشرعانه ای در پیش بگیرد، اما هیچ گاه مجاهدتی جمعی برای این امت انجام ندهد.
یعنی هیچ گاه خودش را مامور به امر امام زمان اش نداند و ماموریتش را هم نفهمد. دیدار امام برای دریافت ماموریت ارزش دارد. و از این روست که فرموده اند هرکه امام زمانش را نشناسد و بمیرد، به مرگ جاهلیت مرده است، یعنی زندگی کرده و شاید ظاهرا هم خوب زندگی کرده باشد، اما نه در نقشه و ماموریت امامش! برای خودش زندگی کرده و برای خودش هم مرده...
این
نوشته در نقد علماء و عرفاء نیست، چه اینکه چنینی نقدی در مقام کسی است که خود به
علم یا عرفان احاطه ای داشته باشد.
این
نوشته در توصیف حال جامعهای شیعی و منابر و سخنرانی های مرسوم توسط بزرگانش در چنین جامعه ای
است که نیازمند مجاهدت جمعی و مقاومت، استحکام و تواصی به حق و صبر در برابر
دشمنان انفسی، انسی و شیاطین است اما حالش، حال عرفان پرستی، معنویتهای
فردی، خودزنی های دائمی از نرسیدن به مقاصد مبهم یا اکتفا به ادعاگویی درباره قصدهای انقلابی است!
تلگرام
ترکیده از تعدد کانالهای نقل کرامت و نکته از علماء و عرفاء! با مخاطبین چند هزار
نفری! و بازدیدهای چند کیلویی در اقصی نقاط عالم!
انسان اینطور است که اگر وجودش را با حق سیر نکند و بر آن حق سرعت و رغبت بیشتر نگیرد، بهرحال در به در میگردد تا گرسنگی اش را به نحوی برطرف کند، اما با چیزی که هیچ وقت سیرش نمیکند!
خدا نجات
مان دهد...