بسم الله الرحمن الرحیم
هر انسانی به میزان صدق خود، صدق و کذب هر چیز و هر کس دیگری را می تواند تشخیص دهد.
صدق مقام تطبیق هر آنچه در درون است با حق است.
قالَ اللَّهُ هذا یَوْمُ یَنْفَعُ الصَّادِقینَ صِدْقُهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فیها أَبَداً رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ * لِلَّهِ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما فیهِنَّ وَ هُوَ عَلى کُلِّ شَیْءٍ قَدیرٌ (سوره مائده، دو آیه آخر).
بسم الله الرحمن الرحیم
آن که در غم‌هایش غرق شده است، هیچ گاه "ابرار" نمی‌شود.
آن که درگیر خودش است، هیچ گاه علم به وجودش وارد نمی‌شود.
ابرار جهت گره گشایی اجتماعی، حتما دارای علم متناسبی هستند.
دست از سر خودمان برداریم... وگرنه عمر تمام می‌شود و همینی می‌مانیم که هستیم.
گفته بودند منزلت آسمان است
و زمین، محل عبور و مرورت
و نورت راهنمای زمین به آسمان است
و ردّ قدومت، توتیای چشم روندگان به سوی آن!
گفته بودند صدای پایت شنیدنی است
هنگامی که برای بردن کسی به فرا سوی بیکرانها می آیی
و روشنایی نورت دیدنی است
هنگامی که مسیر عبور را از زمین به آسمان نمایان می کنی!
گفته بودند وقتی می آیی قوت و ناصر می شوی
قوت قدم نهادنم در آسمان می شوی
ناصر قدم های ناتوان زمینیان می شوی
حافظِ نفوس همگان در گذر به سوی عالَم بالا می شوی
آن هنگام که درهای قلبشان را می کوبی،
صدایشان می کنی،
دستشان را میگیری و آسمان را نشانشان می دهی،
آن هنگام که لبیک می گویند و لبخند می زنی
و راه بلدشان به سوی آسمان می شوی!
چشم بر آن بلندا دوخته ام
چه بلند و چه دور و چه دست نیافتنی!
آری!
اگر نبودی، آسمان دست یافتنی نبود!
اگر نبودی، اصلا دیگر راهی به سوی آن نبود!
چشم بر آسمان دوخته ام
چشمانم به دنبال مسیری به سوی آن بلندا می گردد،
صدایی بلند شد،
صدای پایی می آید،
دری کوبیده می شود،
این صدای کوبش درهای قلب من است...
دویدم و درها را گشودم!
خودش بود!
طارق، ستاره، نور، راه!
آمده تا ردّ قدومش توتیای چشمم شود
آمده تا قوت و ناصرم شود
آمده تا راه بلدم به سوی بیکران ها شود
آمده تا حافظم در گذر از اعماق زمین به عمق آسمان ها شود
آری! خودش است!
صدایم می کند،
لبیک گویان به دنبالش می دوم،
دست در دستانش می گذارم،
قدم در جای قدومش می نهم،
و به دنبال او به سوی آسمان روانه می شوم!
حال دوباره به آن بلندا خیره می شوم!
با او چقدر روشن است و نزدیک و دست یافتنی!
آخر او ستاره است و طارق است و دیدنی...
برگرفته از سوره مبارکه طارق
بسم الله الرحمن الرحیم
امروز در سال‌روز نهم دی‌ماه، ساعت 3:30-4 بود که از مدرسه قرآن با رفیق درآمدیم و به سمت مترو حرکت کردیم. قبلش کسی بهم گفته بود که آدمها دارند در میدان انقلاب، تجمع میکنند و شعار میدهند. جدی نگرفتم.
به کوچه پشتی سینما بهمن رسیدیم، ته کوچه غلغله بود. یکهو آدمها دویدند سمت ما! اول نفهمیدیم چه شده. بعد فهمیدیم پلیس در خیابان است و آدمها شعار میدهند و فرار میکنند توی کوچه! از کوچه درآمدیم و رفتیم آن طرف خیابان کارگر. تصمیم گرفتیم از خیابان فرصت برویم به سمت متروی توحید. متروی انقلاب عملا غیرقابل دسترسی بود. در میدان شروع کردند به شعار دادن و آدمها دوباره به سمت ما دویدند، یک لحظه رو به آدمها ایستادم. میخواستم بگویم: "ترسوها نمیتوانند انقلاب کنند! اگر راست میگویید بایستید و خون بدهید!"
نگفتم! آنقدر همه چیز احمقانه بود که حتی حوصله همین هم نبود!
احمق کسی است که نفعش را تشخیص ندهد (قال معصوم علیه‌السلام).
احمق، نفعش را در هر چه شر باشد، می بیند...
احمق کسی است که چون فاسق برای او خبری بیاورد، خبر را پایین و بالا نمیکند... (یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنْ جاءَکُمْ فاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَیَّنُوا أَنْ تُصیبُوا قَوْماً بِجَهالَةٍ فَتُصْبِحُوا عَلى ما فَعَلْتُمْ نادِمین، حجرات، 6)
#مرگ_بر_ضد_ولایت_فقیه
در عالمی که شب و روز به دنبال هم می آیند،
و مردمان، دلیلِ تاریکی را نبودِ اصلِ نور می دانند،
و از جایگاه خورشید و رو نکردن خود به سوی نورش غافلند،
و وضع خویش را دلیل فرو رفتن در تاریکی با وجود گستردگی نور خورشید نمی دانند،
خداوند نورت را گسترد و تو را خورشید عالم تاب قرار داد،
خورشیدی که خودش دار و ندارت،
و آغوشش مأوایت بود.
خورشیدی پیدا نزد خدا و گم شده و مغفول در نزد بندگان!
آری! خداوند تو را خورشیدِ روی زمین قرار داد،
و نورت را گسترد،
تا مردمان پیدایت کنند و به تو رو کنند،
و به دورت جمع شوند،
و یتیم و سائل کوی تو شوند،
تا از طریق تو، نور و هدایت و سرپرستی بگیرند.
و تو را بلند آوازه نمود تا پیدا شوی
تا محل رجوع بندگان شوی
تا مأوی بخش و دست‌گیرِ یتیمان و سائلان و گم شدگان عالم باشی،
به قدر پیدا شدنت و به قدر رو کردن و ابراز نیازشان به سوی تو!
پ.ن:
یک. برگرفته از سور مبارکه ضحی و انشراح
دو. در تفسیر برهان از ابن بابویه نقل کرده که وى به سند خود از ابن جهم از حضرت رضا علیه السلام روایت کرده که در مجلس مامون فرمود: خداى تعالى به پیامبر گرامیاش محمد (صلوات اللَّه علیه) فرموده: «أَ لَمْ یَجِدْکَ یَتِیماً فَآوى»، یعنى تو یتیمى بودى خداى تعالى مردم را دور تو جمع کرد، «وَ وَجَدَکَ ضَالًّا» یعنى تو نزد قومت گم شده بودى، «فهدى» یعنى قوم تو را به سوى معرفت تو هدایت نمود، «وَ وَجَدَکَ عائِلًا فَأَغْنى» یعنى تو را بى نیاز کرد از این راه که دعایت را مستجاب نمود. مامون چون این تفسیر را شنید گفت: خدا در تو برکت دهد یا بن رسول اللَّه (و یا خدا در تو برکت نهاده).
