شاخصی در آموزش تدبر در قرآن
بسم الله الرحمن الرحیم
آدمها وقتی تازه با قرآن انس میگیرند، و اگر خصوصا خود در زمینه و رشته ای فعال باشند که برایشان سوال باشد چطور میشود از قرآن در آن حوزه تخصصی بهره برد، معمولا بین دو حالت افراط و تفریط استفاده از مفاهیم و محتوای آیات در نوسان اند.
یا آنقدر مبهوت عظمت آیات می شوند که دستشان یا بیانشان به بروز و تولیدی مبتنی بر آن نمی رود. انگار نوعی ترس باشد...
یا آنقدر احساس نزدیکی و بلد بودن میکنند که در هر بروز و تولیدی هر نوع استفاده از آن محتوای باعظمت را با احتیاط و دقت کمی وارد می شوند. انگار نوعی بی باکی باشد...
آموزش تدبر در قرآن به نحو موثر و صحیح حتما هر دوی این حالات را تقلیل داده و متدبر را به حدی متعادل می رساند.
که در عین احتیاط در بیان، نوشتار، ساخت هر خروجی و تولیدی از سوره و اشتیاق به بروز دادن آیات و سور در تمام نطق و کلامش، او را دچار احتیاطی کند که نقدها را بپذیرد و سعی و خشیت هرچه بهتر شدن را داشته باشد.
در این صورت نقشی به عنوان مربی، معلم برای هیچ انسانی قائل نیستیم. معتقدیم مربی کلام حق، خداست و از طریق نبی اش که بر قلب او وحی شده است، به انسانها کلامش را می آموزد. یا به اصطلاح قرآن، برایشان "ذکر" میکند تا از این ذکر منفعت برند.
اما همچنین قائلیم در این مسیر فردی به عنوان "تسهلیگر پیمودن مسیر" نیز نیاز است.
او با علم قبلی و احتمالا بالاتری که فعلا نسبت به متعلم دارد، "معیار" فهم درست از آیات را داشته و متعلم را در این مسیر "راهنمایی" می کند.
چنین فردی، شاخص های در صراط بودن را به متعلم میگوید...
خدا حفظ شان کند...
پ.ن. برداشتی از کارگاه امروز برای پایان دوره مقدمات تدبر، سوره مبارکه عبس
