باد، ابتلاء بی ریشه هاست...
جمعه, ۳۰ مرداد ۱۳۹۴، ۰۹:۲۲ ب.ظ
بسم الله
تا بحال به تفاوت علفزاری وسیع با یک تک درخت فکر کرده اید؟
به نسبت خودتان با هر کدام چطور؟
آدم می تواند خوب باشد، رشد کند، پا بگیرد اما از اول بذری که در زمینش کاشته -که باورهایش باشند- در حد بذر علف باشد!
وسیع شود، پر پشت و گسترده...اما علف باشد!
کلی خروجی داشته باشد، کلی حرف بلد باشد بزند، کلی بشناسندش، کلی را بشناسد، اما با یک وجب قد در تمام این حضورهای گسترده!
آدم می تواند باورهایش شبیه بذر یک درخت مثمر باشد...
چندسال خبری از او نباشد، زیر خاک جنب و جوشی نهفته داشته باشد، به این زودی ها گسترده نشود، اما روزگاری که نمود می یابد، تنه ای ستبر داشته باشد...
گسترش حضورش در شاخه ها و ثمراتش باشد، در جوانه هایی که از بغل تنه اش پا میگیرند.
همه رشدهای طولی و عرضی اش بر مدار یک محور واحد و قوی و تنومند صورت بگیرد...
دچار تعجب کند هر عاقل ناظری را!
توصیف خدا از جمع مومنین حول رسول الله چنین است:
مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُمْ تَراهُمْ رُکَّعاً سُجَّداً یَبْتَغُونَ فَضْلاً مِنَ اللَّهِ وَ رِضْواناً سیماهُمْ فی وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذلِکَ مَثَلُهُمْ فِی التَّوْراةِ وَ مَثَلُهُمْ فِی الْإِنْجیلِ کَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوى عَلى سُوقِهِ یُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِیَغیظَ بِهِمُ الْکُفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ مِنْهُمْ مَغْفِرَةً وَ أَجْراً عَظیما (فتح، 29)
محمد رسول خدا است و کسانى که با او هستند علیه کفار شدید و بى رحمند و در بین خود رحیم و دلسوزند، ایشان را مىبینى که همواره در رکوع و سجودند و در طلب فضل و رضوان خدایند. علامتشان در رخسارشان از اثر سجده نمایان است، این وصف ایشان است در تورات و اما وصف آنان در انجیل این است که چون زراعتى هستند که از شدت برکت پیرامونش جوانههایى مىزند و آن جوانهها هم کلفت مىشود و مستقیم بر پاى خود مىایستد به طورى که برزگران را به شگفت مىآورد (مؤمنین نیز این طورند)، این براى آن است که کفار را به خشم آورد، خدا به کسانى که ایمان آورده و از آن بین به کسانى که اعمال صالح هم مىکنند وعده مغفرت و اجرى عظیم داده...
تفاوت آدم ها از جهت شوق شان به رشد، بعضا در این حد و نصاب هاست...
توصیفی که قرآن با استفاده از تمثیل درخت می کند، مربوط به شجره طیبه است...که ریشه آن ثابت و شاخه هایش در آسمان است.
أَ لَمْ تَرَ کَیْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا کلَِمَةً طَیِّبَةً کَشَجَرَةٍ طَیِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَ فَرْعُهَا فىِ السَّمَاءِ(24)
تُؤْتىِ أُکُلَهَا کلَُّ حِینِ بِإِذْنِ رَبِّهَا وَ یَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَذَکَّرُونَ(25)
وَ مَثَلُ کلَِمَةٍ خَبِیثَةٍ کَشَجَرَةٍ خَبِیثَةٍ اجْتُثَّتْ مِن فَوْقِ الْأَرْضِ مَا لَهَا مِن قَرَارٍ(26)
یُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذِینَ ءَامَنُواْ بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فىِ الحَْیَوةِ الدُّنْیَا وَ فىِ الاَْخِرَةِ وَ یُضِلُّ اللَّهُ الظَّلِمِینَ وَ یَفْعَلُ اللَّهُ مَا یَشَاءُ(27)
(سوره ابراهیم)
توصیفی که قرآن از حالت برچیده شدن، بی ثبات بودن می کند، شبیه بخش هایی از گیاه یا یک فضای نباتی است که با اتمام اجلش برچیده می شود...واژگان حصید (سوره یونس،24) و عصف ماکول (سوره فیل، آیه آخر) در عاقبت اطمینان به زندگی دنیوی، در این باره اند.
عاقبت بی ریشگی، بر باد رفتن است...
فعلینا بالاصول...
البته که در هستی، هر دوی حالات درخت و علف ممدوح و در جای خود مناسب اند. اما انسان با نگاه به هستی، باید عاقبت خود را بسنجد و خود را جای هر عضوی در عالم گذاشته، شوقش به رشد روز افزون و باشکوه افزایش یابد...
و مسیری تکوینی در راستای آن شوق پیدا کند.
تا بحال به تفاوت علفزاری وسیع با یک تک درخت فکر کرده اید؟
به نسبت خودتان با هر کدام چطور؟
آدم می تواند خوب باشد، رشد کند، پا بگیرد اما از اول بذری که در زمینش کاشته -که باورهایش باشند- در حد بذر علف باشد!
وسیع شود، پر پشت و گسترده...اما علف باشد!
کلی خروجی داشته باشد، کلی حرف بلد باشد بزند، کلی بشناسندش، کلی را بشناسد، اما با یک وجب قد در تمام این حضورهای گسترده!
آدم می تواند باورهایش شبیه بذر یک درخت مثمر باشد...
چندسال خبری از او نباشد، زیر خاک جنب و جوشی نهفته داشته باشد، به این زودی ها گسترده نشود، اما روزگاری که نمود می یابد، تنه ای ستبر داشته باشد...
گسترش حضورش در شاخه ها و ثمراتش باشد، در جوانه هایی که از بغل تنه اش پا میگیرند.
همه رشدهای طولی و عرضی اش بر مدار یک محور واحد و قوی و تنومند صورت بگیرد...
دچار تعجب کند هر عاقل ناظری را!
توصیف خدا از جمع مومنین حول رسول الله چنین است:
مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُمْ تَراهُمْ رُکَّعاً سُجَّداً یَبْتَغُونَ فَضْلاً مِنَ اللَّهِ وَ رِضْواناً سیماهُمْ فی وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذلِکَ مَثَلُهُمْ فِی التَّوْراةِ وَ مَثَلُهُمْ فِی الْإِنْجیلِ کَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوى عَلى سُوقِهِ یُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِیَغیظَ بِهِمُ الْکُفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ مِنْهُمْ مَغْفِرَةً وَ أَجْراً عَظیما (فتح، 29)
محمد رسول خدا است و کسانى که با او هستند علیه کفار شدید و بى رحمند و در بین خود رحیم و دلسوزند، ایشان را مىبینى که همواره در رکوع و سجودند و در طلب فضل و رضوان خدایند. علامتشان در رخسارشان از اثر سجده نمایان است، این وصف ایشان است در تورات و اما وصف آنان در انجیل این است که چون زراعتى هستند که از شدت برکت پیرامونش جوانههایى مىزند و آن جوانهها هم کلفت مىشود و مستقیم بر پاى خود مىایستد به طورى که برزگران را به شگفت مىآورد (مؤمنین نیز این طورند)، این براى آن است که کفار را به خشم آورد، خدا به کسانى که ایمان آورده و از آن بین به کسانى که اعمال صالح هم مىکنند وعده مغفرت و اجرى عظیم داده...
تفاوت آدم ها از جهت شوق شان به رشد، بعضا در این حد و نصاب هاست...
توصیفی که قرآن با استفاده از تمثیل درخت می کند، مربوط به شجره طیبه است...که ریشه آن ثابت و شاخه هایش در آسمان است.
أَ لَمْ تَرَ کَیْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا کلَِمَةً طَیِّبَةً کَشَجَرَةٍ طَیِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَ فَرْعُهَا فىِ السَّمَاءِ(24)
تُؤْتىِ أُکُلَهَا کلَُّ حِینِ بِإِذْنِ رَبِّهَا وَ یَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَذَکَّرُونَ(25)
وَ مَثَلُ کلَِمَةٍ خَبِیثَةٍ کَشَجَرَةٍ خَبِیثَةٍ اجْتُثَّتْ مِن فَوْقِ الْأَرْضِ مَا لَهَا مِن قَرَارٍ(26)
یُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذِینَ ءَامَنُواْ بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فىِ الحَْیَوةِ الدُّنْیَا وَ فىِ الاَْخِرَةِ وَ یُضِلُّ اللَّهُ الظَّلِمِینَ وَ یَفْعَلُ اللَّهُ مَا یَشَاءُ(27)
(سوره ابراهیم)
توصیفی که قرآن از حالت برچیده شدن، بی ثبات بودن می کند، شبیه بخش هایی از گیاه یا یک فضای نباتی است که با اتمام اجلش برچیده می شود...واژگان حصید (سوره یونس،24) و عصف ماکول (سوره فیل، آیه آخر) در عاقبت اطمینان به زندگی دنیوی، در این باره اند.
عاقبت بی ریشگی، بر باد رفتن است...
فعلینا بالاصول...
البته که در هستی، هر دوی حالات درخت و علف ممدوح و در جای خود مناسب اند. اما انسان با نگاه به هستی، باید عاقبت خود را بسنجد و خود را جای هر عضوی در عالم گذاشته، شوقش به رشد روز افزون و باشکوه افزایش یابد...
و مسیری تکوینی در راستای آن شوق پیدا کند.
