بسم الله الرحمن الرحیم
از تمرین کوهنوری اش داشت تعریف میکرد...
به یک نقطه رسیده بوده که به قول خودش، شیب منفی شده بوده و باید خودش را بالا
میکشیده...
گیر کرده بوده و مربی از بالا صدا می زده: نترس! بیا بالا!
دفعه آخر برای اینکه کار را یکسره کند گفته: یاعلی بگو!
با یاعلی بالاخره بالا رسیده بوده...
با گوشهایم، هیجانش را گرفتم... پرسیدم: به نظرت آنچه نمیگذارد آدم بالا برود
بیشتر کمبود مهارت است، یا ترس؟
پاسخ واضح بود: ترس!
اگر ترس نباشد، تازه ظرفیت یاد گرفتن مهارت پیدا میشود...
چقدر کوه‌مانند در زندگی داریم!
گفتم: کوه، وجودی است که تکبر آدم را می ریزاند... یک مخلوق ساده و ساکت به ظاهر،
که انسان عجزش را در مقابلش می بیند.
یک روش بیانی امیرالمومنین در خطبه هایشان این بوده که اول از مخلوقی چنان ریز و
تفصیلی و دقیق توصیف میکرده اند، بعد میگفتند وقتی مخلوقی اینطور است و تو به کنه
خلقتش نمیتوانی پی ببری، چطور میخواهی خالق را وصف کنی؟! آدم از عجزش در مقابل
آیات هستی، تازه توحیدش شکوفا میشود.
کوه همان موجودی است که در سوره اسراء برای اینکه سبک زندگی متکبرانه را از تو
بگیرد، اینطور خطاب قرارت میدهد:
وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّکَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَ لَنْ
تَبْلُغَ الْجِبالَ طُولا (اسراء37)
