کوثر

بسم الله الرحمن الرحیم

کنُتَ للِدیِّنِ یعَسُوبا أوَلًَّ حِینَ تفَرَقََّ الناَّسُ و أخَِیرا حِینَ فشَِلوُا کنُتَ للِمؤُمنِیِنَ أباَ رحَِیما إذِ صَاروُا علَیَکَ عیِاَلً فحََملَتَ أثَقاَلَ ماَ عنَه ضَعفُوُا و حَفظِتَ ماَ أضََاعوُا و رعَیَتَ ماَ أهَملَوُا وَ شَمَّرتَ إذَِا اجتمََعُوا وَ شَهدِتَ إذِ جَمَعُوا وَ عَلوَتَ إذِ هَلعُِوا وَ صَبرَتَ إذِ جَزِعُوا...

کنُتَ عَلىَ الکَافرِِینَ عَذَابا صَباّ وَ للِمُؤمنِیِنَ غَیثا وَ خِصبا لمَ تفُللَ حُجَّتکَُ وَ لمَ یزَِغ قلَبکَُ وَ لمَ تضَعفُ بصَِیرَتکَُ وَ لمَ تجَبنُ نفَسُکَ و لمَ تهَنِ کنُتَ کاَلجَبلَِ لَ تحَُرِّکهُ العوََاصِفُ و لَ تزُیِلهُ القوََاصِ ف و کنُتَ کمَاَ قاَلَ رسَُولُ الله صلی الله علیه و آله ضَعیِفا فیِ بدََنکَِ قوَِیاّ فیِ أمَرِ الله متُوََاضِعا فیِ نفَسِکَ عَظِیما عِندَ الله عَزَّ وَ جَلَّ کبَیِرا فیِ الأرَضِ جَلیِلً عنِدَ المؤُمنِیِنَ لمَ یکَُن لِحََدٍ فیِکَ مهَمزَ و لَ لقِاَئلٍِ فیِکَ مغَمزَ و لَ لِحََدٍ فیِکَ مطَمَعٌ وَ لَ لِحََدٍ عِندَکَ هَوَادَة الضَّعیِفُ الذَّلیِ ل عِندَکَ قوَِیٌّ عَزِیزٌ حَتىَّ تأَخُذَ بحَِقهِِّ وَ القوَِیّ العزَیِز عنِدکََ ضَعیِفٌ ذلَیِلٌ حَتىَّ تأَخُذ منِه الحَقَّ و القرَیِبُ و البعَیِد عنِدکََ فیِ ذلَکَِ سوَاَء شأَنکَُ الحَقُّ وَ الصِّدقُ وَ الرِّفقُ وَ قوَلکَُ حُکمٌ وَ حَتمٌ وَ أمَرُکَ حِلمٌ وَ حَزم وَ رَأیکَُ علِمٌ وَ عَزم اعتدََلَ بکَِ الدِّینُ و سَهلَُ بکَِ العسَِیرُ و أطُفئِتَ بکَِ النیِّرَانُ و قوَِیَ بکَِ الإیِماَنُ و ثبَتََ بکَِ الإسِلَم و المؤُمنِوُنَ سَبقَتَ سَبقا بعَیِدا وَ أتَعبَتَ منَ بعَدَکَ تعَبَا شَدِیدا فجََللَتَ عَنِ النکََّا ل وَ عَظُمَت رَزیِتَّکَُ فیِ السَّمَاء وَ هدََّت مصُِیبتَکَُ الأنَاَمَ فَ إنِاَّ لِله وَ إنِاَّ إلِیَهِ راجِعُون...

هم در آغاز که مردم پراکندگى گرفتند تو سرور و رئیس آئین بودى- آنگاه که رسول خدا صلى الله علیه و آله از دنیا رفت- و هم در آخر- وقتى که عثمان کشته شد- و همه سستى گرفتند، تو پدرى مهربان براى مردم بودى زمانى که تحت سرپرستى تو درآمدند، و بار گرانى را که دیگران از به دوش کشیدن آن وامانده بودند تو به عهده گرفتى و انجام دادى، و آنچه را که آنان تباه ساختند تو محافظت نمودى، و آنچه را که مهمل گذاردند تو رعایت فرمودى، دامن همت به کمر زدى آن زمان که در خانه ات گرد آمدند، و حاضر گشتى آنگاه که جمع گشتند، و اندیشه ات را از دست ندادى و منطقى بودى آن هنگام که بى تابى می کردند، و پایدار بودى آنگاه که دیگران خود را باخته بودند...

تو بودى براى کافران عذاب ریزان و متواتر، و براى مؤمنان باران و ابر رحمت و حاصلخیز، حجتت خلل، و دلت انحراف و بینشت کندى و وجودت ترس و سستى نپذیرفت، تو به سان کوه بودى که بادهاى سخت آن را نجنبانند، و طوفانهاى بنیان کن آن را از جاى به در نبردند، تو آنچنان که رسول خدا صلى الله علیه و آله مى فرمود «از نظر جسم نحیف ولى از نظر روح و روان در مقام امتثال امر خدا قوى » بودى در مقام خویش کاملاً فروتن ولى در نزد خداوند عزیز بزرگوارى داشتى، در روى زمین بزرگى و در نزد مؤمنان جلیل و عظیم می بودى، درباره تو خرده گیر و عیبجویى نبود و گوینده اى را براى تو نقصى سراغ نبود، و کسى از تو طمع حق پوشى نداشت، و براى کسى نرمى بیجاى نداشتى، هر ناتوان در نزد تو توانا بود تا حق وى را بستانى، و هر سرکش و زورگوئى نزد تو زبون و خوار بود تا حق مردم را از او بستانى، و دور و نزدکی مردم در نزد تو در احقاق حق یکسان بود، و خویش و بیگانه فرقى نداشتند، شأن و شخصیت تو درستى و راستى و نرمى بود، و گفتار تو همه حکمت و ثابت بود، و فرمانت همه خویشتن دارى و دور اندیشى، و رأى تو همه دانش و منطق و تصمیم بود، و این آئین به سبب تو معتدل گشت، و امر مشکل به سبب تو آسان شد، و به وجود تو آتشها خاموش گشت، و مردم نیرو گرفتند، پس (در این مصیبت جدایی ات) إنِاَّ لِله و إنِاَّ إلِیَه راجِعوُن، ...

زیارت امیرالمومنین علیه السلام، من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 593 .