کوثر

بسم الله الرحمن الرحیم

بعضی وقتها که اسم بعضی ها توی جمع می آید، در علت یابی موفقیت های توحیدی/قرآنی فرد می گویند:

- خب چون فلانی خیلی باهوش و با استعداد است!

- چون فلان خیلی خوش بیان است.

- فلانی خیلی فعال و بانشاط است.

- فلانی شرایط زندگیش آرام و با سکونت است.

- فلانی خیلی خلاق و خوش قلم است.

- فلانی خوش برخورد و جذاب است.

- فلانی زندگی روبراهی دارد...

- فلانی توان مقابله با فلان حالات و مشکلات را دارد.

- فلانی...فلانی...فلانی.....!

این وسط پشت صحنه ای که اتفاقا خیلی هم پشت و ندیدنی نیست، انگار دیده نمی شود.

اینکه چنین افراد و فلانی هایی، خیلی "محتاج" و نیازمند به قرآن خودشان را یافته اند... انقدر نیازمند که خدا برای رفع نیازشان، توان و استعدادها و فضل های خاصی هم نصیب شان کرده است تا برسند به آنچه که باید.

آنها فرصتی برای ایستادن و فکر کردن حتی درباره خوبی های خودشان هم ندارند! اگر بگویی شان، شاید حتی ندانند اینگونه اند! او آنطور است که دغدغه اش شعله ورش کرده و باید پیش رود...

سوره مبارکه عبس انسان را امر به نظر در طعام میکند. در تشریح طعام او، انواع میوه ها و روییدنی های از زمین را نام می برد.

نقطه اشتراک تمام روییدنی های بر خاک، "نیاز" شدید دانه به فرو رفتن و طلب از خاک و چشم بر آسمان بودن برای دریافت مایه حیات است.

این است که دانه ای را می رویاند و البته بعدش هر دانه ای به شکلی بروز می یابد...

شکل هایی که هیچ شباهتی ظاهرا بهم ندارند، در اقلیم، شرایط و آب و هوایی که باز هم شباهتی به هم ندارند، اما وجه اشتراک همگی شان "فهم فقر و طلبشان برای شکوفایی" است:

یکی انگور، یکی سبزی، یکی زیتون، یکی نخل، یکی باغ پر درخت، یکی میوه و دیگری چراگاه پرعلف......

اما اگر نبود این طلب و نیاز شدید که او را به شکوفایی می رساند و استجابت حتمی آن از جانب خدا، فرق آن دانه با تمام استعدادهای نهفته اش، با دیگر دانه هایی که از بین می روند، چه بود؟!

فَلْیَنظُرِ الْانسَانُ إِلىَ‏ طَعَامِهِ(24) أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا(25) ثمُ‏َّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا(26) فَأَنبَتْنَا فِیهَا حَبًّا(27) وَ عِنَبًا وَ قَضْبًا(28) وَ زَیْتُونًا وَ نخَْلًا(29) وَ حَدَائقَ غُلْبًا(30) وَ فَاکِهَةً وَ أَبًّا(31) مَّتَاعًا لَّکمُ‏ْ وَ لِأَنْعَامِکمُ‏ْ(32)

خدایا، ما را به دانه‌گی بپذیر!