او نگران عاقبت ما بود
بسم الله الرحمن الرحیم
فقط خدا می داند حضرت زینب کبری سلام الله علیها، چقدر از بی امام شدن یک عالم و عاقبت چنین عالمی با غیبت طولانی موعود تا زمان ظهور، ناراحت بودند...
فقط خدا می داند ایشان بر حال در استضعاف مانده عالم به خاطر ظلم به خود و به غیبت در آوردن امامان ظاهر یا حاضر بعدی، چقدر مصداق لعلک باخع نفسک الا یکون مومنین بودند...
قضیه فراتر از یک رابطه خواهر و برادری عاطفی و حتی مظلوم واقع شدن اهل بیتی تکه تکه شده با قتلی فجیع بود...
حضرت سیدالشهداء -اروحنا فداک- بیش از ما بر قتل خودشان نگران بودند!
وقتی امامی می داند به واسطه قتلش، جامعه انسانی چه سالهای درازی باید تاوان امام نخواهی اش را پس دهد، چقدر پسرفت میکند از دوران صدر اسلام، چقدر باید توبه کند، بسازد و دوباره برگردد...چقدر ظلمها خواهد شد بر اقلیت شیعیان راستین این دورانها...چقدر امام آخر، در غربت غیبت خواهد ماند...
چقدر دانستن ِ همه آنچه می دانستند در عین طمانینه شان در رفتن به قتلگاه، عظیم است...
بزرگترین فسخ عزم در عالم در نظام امامت رخ داد...خداوند نظام امامت را پسندید تا انسانها همگی در پرتوی اتصال و امنیت آنها رشد کنند و به کمال انسانی شان رسند، اما اراده همان خدا بر این قرار گرفت که به جز معدودی از سالهای دنیا، بقیه این نظام امامت بر پایه رابطه ای غیر ظاهرانه با شیعیان آنان ادامه یابد...
هر نعمتی در عالم، سرّی در خود پنهان دارد...و سرّ نظام امامت، امکان اتصال به ایشان بدون دیدار ظاهری است.
