باور
بسم الله الرحمن الرحیم
یک بار وقتی سوره می‌خواندیم، سر یکی از سوره‌ها که بیانی از سرنوشت از اقوام هلاک‌شده داشت، کمی که صحبت کردیم، یکی از دوستان پرسید: یعنی واقعا اقوامی وجود داشتند و هلاک شده‌اند؟
سوالش برایم عجیب بود... خب ترم اولی نبود که سوره می‌خواندیم و هم اینکه آثار تاریخی اقوام هم وجود دارد که موید آیات است.
انگار برخورد دوستمان با این آیات، به وجه تمثیلی بیشتر بود، تا به وجه یک رخداد حقیقی.
بعدتر دیدم خودم هم مشابه این فکر را دارم...
مثلا هروقت محرّم می‌شود فکر می‌کنم نه! این اتفاق نیفتاده! چطور ممکن است؟!
هروقت شرح روضه می‌شنوم یک بخشی از وجودم قضیه را باور نمی‌کند... شاید برای همین بیشتر تعجب می‌کند، تا گریه!
یا اینکه داشتم سفرنامه اخیر کسی از سوریه و بازدیدهایش از مکانها و آثار دوران اسارت اهل بیت(ع) در شام را می‌خواندم، دیدم باورم نمی‌شود آن اتفاق افتاده باشد...
