چرا نوشتن مان نمی آید؟ و درمانش چیست؟
يكشنبه, ۸ شهریور ۱۳۹۴، ۱۲:۳۷ ق.ظ
بسم الله
علم در عالم، از جنس فهم های گزاره ای است...
از همین رو، مومن عالم حتما اهل قلم است...
و نه هر اهل قلمی، مومن یا عالم یا جفتش باشد!
البته شاید کاتب مومن، نوشته ها را در اختیار عموم قرار ندهد، اما حتما چیزی از جنس کتابت گزاره های حقیقی در خلوت درون خودش با خودش -و در واقع خودش با خدایش-، دارد.
می فهمد، می نویسد، به آنچه خود ضامن فهم آن است عمل می کند، غلط های احتمالی اش را رفع می کند، دوباره می فهمد، می نویسد و این بار در مرتبه ای بالاتر، باز عمل می کند...و باز...چرخه ای تا بی نهایت...
اگر قابلیت ثبت و کتابت گزاره های حق، متن های ماندگار و...در ما کم شد، یعنی یک جای زندگی مان حتما عیب کرده است...
درد، نقطه جوشش احساس نیاز به فهم است...
درد ِ حس جهل در درون خود و در خودی به گستردگی ناس..
کسی که نمی تواند بنویسد -چه در ظاهر یا چه در خلوت درون خود- یعنی زندگی اش شلوغ تر از این حرفهاست که احساس نیازی به حق و فهم آن، در او زنده شود.
باید فضولات زندگی اش را بزداید، انواع لهو و لعب و غفلت ها...
بهترین نویسنده ها، بهترین شنونده ها هستند. اولین قدم برای نوشتن، خلوت کردن زندگی از مخلفات و فعال کردن قوای سمع ِ حق است...و شاید همین حکمت معجزه رسول خاتم -روحی فداک- باشد که از جنس کتابت و قرائت است.
ما هیچ چیز از خودمان ابداع نمی کنیم برای نوشتن! در عالم هیچ چیز نگفته یا تازه گفته ای وجود ندارد! عالم، مبین خلق شده است و برهان! اما بر حسب نیاز من، بر من می خوانند و من می فهمم و بازگویش می توانم کنم تا دیگران هم‌‌نیاز هم به آن دسترسی یابند...
بهترین نویسنده ها، دو گوش باز دارند که آنچه بر آنها خوانده می شود را بازگو می کنند! و عجیب تر اینکه از محتوایش دچار تعجب شده، اما از وجود خود هیچ گاه دچار عجب نمی شوند! چون می دانند، تنها گوشی بودند که شنیده اند و این را دیگری بر آنها خوانده است...
سوره حاقه، از این حالت به اذن واعیه که ملازم ذکر پذیری است، اشاره می کند:
لِنَجْعَلَهَا لَکمُْ تَذْکِرَةً وَ تَعِیهََا أُذُنٌ وَاعِیَةٌ(12)
خدایا ما را از این مردگی ها نجات بده و زنده مان بگردان...
الهی آمین.
علم در عالم، از جنس فهم های گزاره ای است...
از همین رو، مومن عالم حتما اهل قلم است...
و نه هر اهل قلمی، مومن یا عالم یا جفتش باشد!
البته شاید کاتب مومن، نوشته ها را در اختیار عموم قرار ندهد، اما حتما چیزی از جنس کتابت گزاره های حقیقی در خلوت درون خودش با خودش -و در واقع خودش با خدایش-، دارد.
می فهمد، می نویسد، به آنچه خود ضامن فهم آن است عمل می کند، غلط های احتمالی اش را رفع می کند، دوباره می فهمد، می نویسد و این بار در مرتبه ای بالاتر، باز عمل می کند...و باز...چرخه ای تا بی نهایت...
اگر قابلیت ثبت و کتابت گزاره های حق، متن های ماندگار و...در ما کم شد، یعنی یک جای زندگی مان حتما عیب کرده است...
درد، نقطه جوشش احساس نیاز به فهم است...
درد ِ حس جهل در درون خود و در خودی به گستردگی ناس..
کسی که نمی تواند بنویسد -چه در ظاهر یا چه در خلوت درون خود- یعنی زندگی اش شلوغ تر از این حرفهاست که احساس نیازی به حق و فهم آن، در او زنده شود.
باید فضولات زندگی اش را بزداید، انواع لهو و لعب و غفلت ها...
بهترین نویسنده ها، بهترین شنونده ها هستند. اولین قدم برای نوشتن، خلوت کردن زندگی از مخلفات و فعال کردن قوای سمع ِ حق است...و شاید همین حکمت معجزه رسول خاتم -روحی فداک- باشد که از جنس کتابت و قرائت است.
ما هیچ چیز از خودمان ابداع نمی کنیم برای نوشتن! در عالم هیچ چیز نگفته یا تازه گفته ای وجود ندارد! عالم، مبین خلق شده است و برهان! اما بر حسب نیاز من، بر من می خوانند و من می فهمم و بازگویش می توانم کنم تا دیگران هم‌‌نیاز هم به آن دسترسی یابند...
بهترین نویسنده ها، دو گوش باز دارند که آنچه بر آنها خوانده می شود را بازگو می کنند! و عجیب تر اینکه از محتوایش دچار تعجب شده، اما از وجود خود هیچ گاه دچار عجب نمی شوند! چون می دانند، تنها گوشی بودند که شنیده اند و این را دیگری بر آنها خوانده است...
سوره حاقه، از این حالت به اذن واعیه که ملازم ذکر پذیری است، اشاره می کند:
لِنَجْعَلَهَا لَکمُْ تَذْکِرَةً وَ تَعِیهََا أُذُنٌ وَاعِیَةٌ(12)
خدایا ما را از این مردگی ها نجات بده و زنده مان بگردان...
الهی آمین.
اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها
آمدن یا نیامدن نوشتن یک شاخص ساده در توان پژوهش میتواند باشد