کوثر

بسم الله

رفته بودم جلسه بیوت نورانی، سوره مبارکه حدید...
ظاهرا نوبت من نبود بروم، جایگزین شدم در لحظات آخر، اما باطنا حتما نوبت خودم بوده! حضرت رفیق روی چه حساب و کتابی، ما را کلا خیلی درگیر جلسات نکرده است. تیمما و تبرکا یکی دو تا جلسه در کل چندماه داده است...آدم نمی داند بگوید خوشبختانه یا متاسفانه!

با اینکه اولین بارم نبود، اما از وقتی از در خانه شان بیرون آمدم، چند بار قصد کردم حال و هوای آن جمع را بنویسم...
حس آدمی که نشاط و فرح وجودش را زیر و رو کرده باشد...
تهش دیدم نمی توانم بنویسم...

فقط خواستم ثبتش کنم که خیلی عالی بود!
حضرت رفیق -همو که ما را خیلی حساب نکرده!- می گوید اگر تو یک وقت بالاخره به یک چیزی بگویی خیلی عالی -منظورش اینکه من به خیلی چیزها عالی نمی گویم!- یعنی خیلی عالی!

چقدر یک جمع همسایگانی که با اینکه در ظاهر و عادات زندگی هم الزاما شبیه هم نیستند اما حاضرند سر یک جلسه قرآن بنشینند و به دهانی گوش دهند که جای دخترشان است، با ارزش است...

چقدر عاطفه های جمع ساز بارفعت است...
چقدر رویت زنده شدن های گوش دهندگان به قرآن و احساس نیازشان بر بیشتر شنیدن، باشکوه است...

و چقدر قرآن معجزه عظیمی است...
الحمدلله برای سوره مبارکه حدید ِ جان...