الحمدلله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة علی بی ابیطالب(ع)...

بسم الله النور

امام خامنه ای(حفظه الله) :

...

جوانهای عزیز! بدانید که عرصه‌ی شرف، عرصه‌ی عظمت، عرصه‌ی هویّت اسلامی و ایرانی عرصه‌ای است که در آن شجاعت لازم است، فداکاری لازم است، دانش لازم است، ایمان عمیق لازم است؛ خودتان را آماده کنید؛ همه‌ی جوانها مخاطب این حرفند ...

پروردگارا! رحمت خود، هدایت خود، لطف خود را بر همه‌ی ملّت ایران، بر همه‌ی جوانان ما و ... نازل بفرما.

پ.ن: بیانات در دانشگاه علوم دریایی امام خمینی نوشهر ؛ 8 مهر 94

أَ وَ لَمْ یَرَوْا أَنَّا جَعَلْنا حَرَماً آمِنا ...

 بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
وَ الشَّمْسِ وَ ضحَُئهَا(1)
وَ الْقَمَرِ إِذَا تَلَئهَا(2)
وَ النهََّارِ إِذَا جَلَّئهَا(3)
وَ الَّیْلِ إِذَا یَغْشَئهَا(4)
وَ السَّمَاءِ وَ مَا بَنَئهَا(5)
وَ الْأَرْضِ وَ مَا طحََئهَا(6)
وَ نَفْسٍ وَ مَا سَوَّئهَا(7)
فَأَلهَْمَهَا فجُُورَهَا وَ تَقْوَئهَا(8)
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّئهَا(9)
وَ قَدْ خَابَ مَن دَسَّئهَا(10)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَئهَا(11)
إِذِ انبَعَثَ أَشْقَئهَا(12)
فَقَالَ لهَُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَ سُقْیَهَا(13)
فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّئهَا(14)
وَ لَا یخََافُ عُقْبَاهَا(15)

صدق الله العلی العظیم ...

قیل: یا رسول الله قد أسرع إلیک الشیب؟ قال: شیبتنی هود...

بسم الله النور

بَقِیَّتُ اللَّهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنینَ وَ ما أَنَا عَلَیْکُمْ بِحَفیظٍ (هود/86)

.

وَ لَوْ شَاءَ رَبُّکَ لجَعَلَ النَّاسَ أُمَّةً وَاحِدَةً  وَ لَا یَزَالُونَ مخُْتَلِفِینَ(هود/118)

إِلَّا مَن رَّحِمَ رَبُّکَ  وَ لِذَلِکَ خَلَقَهُمْ  وَ تَمَّتْ کلَِمَةُ رَبِّکَ لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ(هود/119)

.

وَ قُل لِّلَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ اعْمَلُواْ عَلىَ‏ مَکاَنَتِکُمْ إِنَّا عَامِلُونَ(هود/121)

وَ انتَظِرُواْ إِنَّا مُنتَظِرُونَ(هود/122)

.

فَاسْتَقِمْ کَمَا أُمِرْتَ وَ مَن تَابَ مَعَکَ وَ لَا تَطْغَوْاْ  إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ(هود/112)

.

.

صدق الله العلی العظیم ... 

زیارت ... وجه ... امام ... خدا

بسم الله النور

إِذْ قالَتِ الْمَلائِکَةُ یا مَرْیَمُ إِنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُکِ بِکَلِمَةٍ مِنْهُ اسْمُهُ الْمَسیحُ عیسَى ابْنُ مَرْیَمَ وَجیهاً فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبین(آل عمران/45)

.

.

فَحَمَلَتْهُ فَانتَبَذَتْ بِهِ مَکاَنًا قَصِیًّا ؛ فَأَجَاءَهَا الْمَخَاضُ إِلىَ‏ جِذْعِ النَّخْلَةِ قَالَتْ یَالَیْتَنىِ مِتُّ قَبْلَ هَذَا وَ کُنتُ نَسْیًا مَّنسِیًّا(مریم/22و23)

.

.

یَا أُخْتَ هَرُونَ مَا کاَنَ أَبُوکِ امْرَأَ سَوْءٍ وَ مَا کاَنَتْ أُمُّکِ بَغِیًّا(مریم/28)

.

.

ذَالِکَ عِیسىَ ابْنُ مَرْیمَ‏َ  قَوْلَ الْحَقّ‏ِ الَّذِى فِیهِ یَمْترَُونَ ؛ مَا کاَنَ لِلَّهِ أَن یَتَّخِذَ مِن وَلَدٍ  سُبْحَانَهُ  إِذَا قَضىَ أَمْرًا فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ کُن فَیَکُونُ ؛ وَ إِنَّ اللَّهَ رَبىّ‏ِ وَ رَبُّکمُ‏ْ فَاعْبُدُوهُ  هَذَا صِرَاطٌ مُّسْتَقِیمٌ(مریم/34 تا 36)

.

.

وَ إِذْ قالَتِ الْمَلائِکَةُ یا مَرْیَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاکِ وَ طَهَّرَکِ وَ اصْطَفاکِ عَلى‏ نِساءِ الْعالَمینَ ؛ یا مَرْیَمُ اقْنُتی‏ لِرَبِّکِ وَ اسْجُدی وَ ارْکَعی‏ مَعَ الرَّاکِعینَ(مریم/42 و 43)

.

.

فَتَقَبَّلَها رَبُّها بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَ أَنْبَتَها نَباتاً حَسَناً وَ کَفَّلَها زَکَرِیَّا ...(مریم/37)

.

.

صدق الله العلیّ العظیم ...

قُلْ صَدَقَ الله ...

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ(1)

وَ رَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فىِ دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا(2)

فَسَبِّحْ بحَِمْدِ رَبِّکَ وَ اسْتَغْفِرْهُ  إِنَّهُ کَانَ تَوَّابَا(3)

 

صدق الله العلیُّ العظیم ...

هر روز به دست طبیبانه تو روحی تازه میگیرم ...

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا رسول الله

از آن زمان که پای در این عالم گذاشتی , شمس نورانی وجودت تیرگی ها و ظلمات جهل و شرک و گمراهی را زدود.
هر روز فرصتی شد تا نفری دیگر به دست طبیبانه تو روح تازه ای بگیرد و زنده شود, تا زمانی که بساط این روزها و شبها برچیده میشود و هنگامه کورت خورشید فرا میرسد, تاریک و بی نور نمانده باشد.
تو اما بنا به تقدیر , جاودانه در این عالم نبودی, ولی این باعث نمیشد که بعد از خودت را فراموش کنی و دل نگران آنها نباشی!
اینگونه شد که 12 ستاره را به وجودت نورانی کردی و به یادگار در دنیایمان باقی گذاشتی, تا در هر عصر و زمانی پر نور بدرخشند و مسیری که تو در آن جهت حرکت کردی نشان دهند.
قبل از آمدنت همه جا تاریک بود, نور را نمیشناختیم که از نبودش وحشت داشته باشیم!
ولی اکنون که نور و ظلمت را نشانمان دادی, وحوش در دلمان محشور شده اند! از اینکه دوباره در تاریکی قرار بگیریم به وحشت می افتیم!
اما انگار حساب ترس ما را هم کرده ای!
محبت خود را بهای دور ماندن ما از تاریکی قرار داده ای و به این واسطه وجود ما را در برابر هر گردباد و طوفانی مثل کوهی استوار و محکم ساخته ای, بطوری که حتی اگر جبال سُیّرت شود, ثبات ما متزلزل نگردد.
آنکه طبق فرهنگ تو رشد کرد و خود را مطیع برنامه تو ساخت, صورت و سیرتش شبیه تو شد؛ ولی آن کس که جلوه پوشالی مدعیان قدرت و فرهنگ, چشم دل او را ربود و مطابق خواست و معاهدات و مذاکرات آنها برنامه زندگی اش را تنظیم نمود, چیزی شبیه آنها شد! و آن هنگام که عشار ها عطلت شوند خواهد فهمید که فرصت زیبا شدن را از دست داده است!
آن نفسی که نور تو به او تابید و تو را شناخت, صحف نشرت در او پدید آمد! صفحه صفحه وجودش را در برابر تو گشود, تو را به عمق قلب خود راه داد و نفس خودش را قرین و زوج نفس تو ساخت.
این سخن توست؛ أنا و علی ابوا هذه الامه و وعده شماست که هنگام مرگ هر مؤمنی, من و علی به استقبال او می رویم, و این ازلفت جنه است برای آن مؤمن!

قسم به فلا اقسم بالخنس, آخرین ستاره ای که از تو به یادگار مانده است, صبحی را به تنفس خود حیات می بخشد و لیلی را که طولانی تر از هر شب یلدایی شده, با روشنایی خود تبدیل به ضحی میکند تا لمن شاء منکم أن یستقیم محقق گردد.

(سوره مبارکه تکویر)

نویسنده : فاطمه بشارتی

«ما» یعنی «امام» ...

بسم الله النور

اگر «جمع» آفریده نمی شد، آدمها جزیره هایی جدا از هم بودند که هیچگاه به مقام درک توحید نمی رسیدند؛ چرا که فهم احدیت خداوند در بستر تألیف اتفاق می افتد و او که خود را جدا از دیگران و دیگری را جدا از خود ببیند؛ به عدم یکپارچگی هستی شهادت داده و مگر حق، جز یک است؟

خدا «جمع» را آفرید تا خودش را بشناساند و این یعنی توحید، اصل اول مسلمانی، از بستر جمع هایمان سر برمی آوَرَد؛ خودت را کنار بکشی، باخته ای؛ از قافله مسلمانی عقب مانده ای!

«جمع»، بستر اول و آخر «بودن» است. از آن روز که چشم میگشایی و در «جمع» خانواده ای، تا آن روز که به حکم بودن در کدام «جمع» به حسابت رسیدگی می کنند؛ همه و همه تو را در یک «جمع» می بینند، فریاد می زنند و می خواهند.

اینها که گفته شد، همه یعنی سرنوشت من و تو به «جمع»مان ، به «ما» گره خورده است. اگر تو نباشی، من هم نیستم و اگر من نباشم، تو در عدمی.

اینها که گفته شد یعنی اگر دادنی هست، به «جمع» میدهند و اگر گرفتنی، از «جمع».

... یعنی اگر رشدی قرار است باشد، به «جمع» افاضه می شود و اگر ضلالتی قرار است رفع شود، از «جمع» میگیرند.

... یعنی اگر من و تو «ما» نشویم؛ بی بهره ایم حتی اگر تک تک مان برای خود مالک ی باشیم.

... یعنی اگر من و تو «ما» نشویم؛ امام، تنها و خانه نشین است؛ حتی اگر مالک و سلمان و مقداد، سرتراشیده و شمشیر برهنه، پا به رکاب شوند.

... یعنی اگر من و تو «ما» نشویم؛ انتظار، ابتر میشود و منتظر، شهید!

... یعنی اگر «ما» نشویم؛ اصلا کسی نیست؛ چرا که «امام» ، «امّت» می خواهد!

... اگر «ما» نشویم؛ نیستیم، عدم ایم، بی بهره و ابتریم!

...

برای «بودن» باید حول «قرآن» جمع شد و بر محور او چرخید و با او همراه شد تا من و تو، این جزیره های به ظاهر جدا از هم، به هم پیوند بخوریم و «جمع» شویم؛ «ما» شویم تا «امّت» شویم؛ «امّت»ی مالک، «امّت»ی سلمان، «امّت»ی مقداد؛ «امّت» که شدیم؛ ندبه ندارد؛ «امام» در میان ماست!  

 

پ.ن:

1. امشب، شب امام است ؛ کو امّت ...؟!!

2. فلسفه تدبر همین است ؛ زبان مشترک امت سازی ...